Καλοκαίρι ΤΕΛΟΣ...
Κάθομαι στην σκηνή.. Είναι οκτώ και τέταρτο ημέρα πέμπτη.. Είμαι σε διακοπές, αλλά για ακόμα ένα απόγευμα δεν έχω τι να κάνω.. Πριν λίγο η κυκλοθυμικότητα του χαρακτήρα μου, αποφάσισε να κάνει την εμφάνισή της. Κλασσικά, δίχως λόγο και αιτία την μια στιγμή απλά βαριόμουν και τώρα έχω κατεβάσει μια μούρη μέχρι το πάτωμα. Δέκα Αυγούστου σήμερα, είναι ειδική μέρα (ξέρεις εσύ γιατί). Δεν έχω internet εδώ πέρα, οπότε αυτό θα ανέβει στο blog όταν επιστρέψω με το καλό στην Αθήνα. Για να πω την αλήθεια, με χάλασε το γεγονός ότι σήμερα θα επέστρεφε μια φίλη μου εδώ και είχαμε κανονίσει να πάμε να την πάρουμε από τα ΚΤΕΛ, αλλά τελικά δεν ήρθε. Όχι επειδή δεν ήρθε και θα μου "λείψει", αλλά επειδή δεν κατεβήκαμε για βόλτα στο Ναύπλιο. Μου τη σπάει όταν έχω κανονίσει κάτι και στο τέλος αναβάλεται για τον α,β λόγο. Πάνω που έχω ψηθεί, παγώνω. Πήγε να βρέξει σήμερα, αλλά δεν τα κατάφερε. Μάπα καιρός, ούτε να βρέξει δεν μπορεί..Έκλεισα και το κινητό.. Δεν θέλω να έρθω σε επαφή με κανέναν. Δεν είμαι διατεθειμένος να μιλήσω με κανέναν. Ο λόγος; Θα ακουστεί ανώμαλο, αλλά αυτός είναι: Δεν θέλω να χαλάσω κανενός άλλου την διάθεση (ειδικά την δική σου), επειδή εμένα με βάρεσε η μαλακία στο κεφάλι ή δεν ξέρω και γω τι.. Τελικά, είμαι 14 μέρες εδώ και όλες είναι το ίδιο βαρετές, αν εξαιρέσει κάποιος χθες που προσπάθησα να κάνω θαλάσσιο σκι. Ήταν η πρώτη μου φορά και μετά από 4-5 ανεπιτυχείς προσπάθειες αποφάσισα να το αφήσω γιατί άρχισα να βουλιάζω εξαιτίας της τεράστιας ποσότητας νερού που είχα καταπιεί... Όταν πρωτοήρθα εδώ (κάμπινγκ) δεν έφερα μαζί το mac, λέω στην εξοχή πάω, παρέα θα έχω τι να το κάνω. Τελικά σε 5 μέρες είπα στους γονείς μου και μου το έστειλαν με έναν γνωστό που κατέβαινε εδώ. Είμαστε εξαρτημένοι από ό,τι φαίνεται στο μέγιστο από την τεχνολογία, άλλος από τον υπολογιστή του, άλλος από το κινητό του. Για δύο ώρες που το έκλεισα το κινητό, και αμέσως είχε κλήση ένας φίλος μου που είναι εδώ, από την μητέρα μου η οποία με έψαχνε!! Τώρα που τα ξαναδιαβάζω αυτά που έγραψα, ασυναρτησίες μου φαίνονται, αλλά έτσι μου κατέβηκαν στην κεφάλα αυτή τη στιγμή, έτσι τα έγραψα. Μόλις με πήρε τηλέφωνο ένας παιδικός μου φίλος, και με το που του απάντησα "ναι", με ρώτησε κατευθείαν γιατί είμαι στεναχωρημένος. Είναι γεγονός αυτό, όταν είμαι στεναχωρημένος, δεν προσπαθώ να το κρύψω, δεν έχω λόγο για να το κρύψω και αν το κάνω θα είναι γιατί θα θέλω να προστατέψω κάποιον. Για κάποιο λόγο, οι κοντινοί μου φίλοι επηρεάζονται από την διάθεσή μου, αν είμαι χαρούμενος και εκείνοι όχι, τότε ευθυμούν αμέσως, αλλά δυστυχώς δεν συμβαίνει το αντίστροφο.. Αν δεν τα βρω με τον εαυτό μου, δεν πρέπει να υπάρχει κάποιος που να μπορεί να με ευθυμήσει για αυτό καλύτερα να μην το προσπαθήσετε. Τα νεύρα σας και τον χρόνο σας θα χαλάσετε.. Το Σάββατο περιμένω την άφιξη μιας πολύ καλής μου φίλης, και ευελπιστώ οι υπόλοιπες 6 μέρες να περάσουν τουλάχιστον πιο δραστήρια από τούτες τις αδρανείς μέρες. Τι κάθομαι και γράφω αυτές τις μπούρδες ούτε που ξέρω, μήπως τις διαβάζει και κανείς; Μάλλον θα ήταν πιο φρόνημο να αναρωτηθώ, γιατί τις δημοσιεύω στο internet; Το μόνο που καταφέρνω είναι να “φάω” άλλη μια κατοσταριά κιλομπάιτ (το πολύ) σε κάποιον σκληρό δίσκο και να τα στερήσω από κάποιον άλλο που θα έχει να πει κάτι σημαντικό...
Με φωνάζουν για φαγητό..
