Πάνω από τα σύννεφα!

Καλά καλά δεν έχω κάνει τα πρώτα μου οργανωμένα βήματα στο blogging, βρέθηκα και ως συνεργαζόμενη δημοκρατική δύναμη στο ιστολόγιο του φίλου, συναδέλφου και συναγωνιστή Λεωνίδα, να γράφω κάτω από τα σύννεφα. Ποιος; Εγώ που το 99% του χρόνου μου αιωρούμαι πάνω από τα σύννεφα, με τα μυαλά πάνω από το κεφάλι! Ας είναι... thanx Ξάπλα, υπόσχομαι να τιμήσω την προσφορά σου σαν contributor που είμαι πια...

Και τώρα τι γράφουνε; Για τι να πρωτομιλήσει κανείς σε ένα δημόσιο βήμα; Με την έννοια ότι εδώ "φιλοξενούμαι", δεν είναι η δική μου γωνιά που συνήθως γκρινιάζω+σχολιάζω ατέρμονα σαν το γέρο του muppet show. Τι γράφουν εδώ ρεεεε....; Να μιλήσω για φυσική; Για ταξίδια; Για μουσική; Για macintosh; Για όνειρα; Για πολιτική και συνδικαλισμό; Για όλα τα παραπάνω μαζί; Ε ρε Λεωνίδα φωτιές που μας άναψες...δεν πειράζει όμως, όρεξη να έχουμε και κάτι θα βρεθεί να γράψουμε, σε τελική όποιος θέλει παίρνει από ένα πληκτρολόγιο και γράφει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, το αυτό λοιπόν θα κάνω και εγώ και ίσως τελικά να βγει κάτι καλό...πάντα βγαίνει κάτι καλό όταν γράφεις. Ακόμα κι εκτός θέματος. Είναι γενικά μια καθαρτήρια διαδικασία το να γράφεις, είτε με μολύβι είτε με πληκτρολόγιο.

Ξεφεύγεις από τη νοοτροπία της έκθεσης που βαθμολογείται, δε σκέφτεσαι το πώς γράφεις ούτε το τι γράφεις...απλά αφήνεσαι σε μια διαδικασία με την οποία μετουσιώνεις τη σκέψη σε κείμενο. Και διαβάζοντάς το μετά βλέπεις το μωσαϊκό της ψυχοσύνθεσης... κείμενα χαρούμενα, προβληματισμένα, μεθυσμένα, πολιτικοποιημένα, πωρωμένα, σατιρικά, ό,τι να'ναι...εμείς.

Πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε, όπως λέει και το (απίστευτα σαχλοδήθεν) περιοδικό Free, και εμείς είμαστε σε μια γενιά που σε γενικές γραμμές γράφει λίγο, αλλά ζει πολύ. Πάνω από τα σύννεφα.

Είναι φορές όμως που δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να ξαπλώσεις στα γρασίδια του ΕΜΠ στου Ζωγράφου (την άνοιξη φυσικά, τώρα έχει ψοφόκρυο) και να κάθεσαι ώρες κάτω από τα σύννεφα, να ονειρεύεσαι για το πώς θα αλλάξεις τον κόσμο (σου) με τον τρόπο σου. Και ίσως τέτοιες στιγμές να είναι που βάζουν φωτιά στα όνειρα... Είναι ωραία τελικά τα σύννεφα, όταν τα κοιτάς από κάτω...αλλά και όταν πετάς μακριά, πάνω από αυτά. Εδώ πετάμε! Και ονειρευόμαστε....