Η συνεχεια

Την ασυνέχεια θα την βρείτε εδώ

Ευχαριστώ

Καλοκαίρι ΤΕΛΟΣ...

Κάθομαι στην σκηνή.. Είναι οκτώ και τέταρτο ημέρα πέμπτη.. Είμαι σε διακοπές, αλλά για ακόμα ένα απόγευμα δεν έχω τι να κάνω.. Πριν λίγο η κυκλοθυμικότητα του χαρακτήρα μου, αποφάσισε να κάνει την εμφάνισή της. Κλασσικά, δίχως λόγο και αιτία την μια στιγμή απλά βαριόμουν και τώρα έχω κατεβάσει μια μούρη μέχρι το πάτωμα. Δέκα Αυγούστου σήμερα, είναι ειδική μέρα (ξέρεις εσύ γιατί). Δεν έχω internet εδώ πέρα, οπότε αυτό θα ανέβει στο blog όταν επιστρέψω με το καλό στην Αθήνα. Για να πω την αλήθεια, με χάλασε το γεγονός ότι σήμερα θα επέστρεφε μια φίλη μου εδώ και είχαμε κανονίσει να πάμε να την πάρουμε από τα ΚΤΕΛ, αλλά τελικά δεν ήρθε. Όχι επειδή δεν ήρθε και θα μου "λείψει", αλλά επειδή δεν κατεβήκαμε για βόλτα στο Ναύπλιο. Μου τη σπάει όταν έχω κανονίσει κάτι και στο τέλος αναβάλεται για τον α,β λόγο. Πάνω που έχω ψηθεί, παγώνω. Πήγε να βρέξει σήμερα, αλλά δεν τα κατάφερε. Μάπα καιρός, ούτε να βρέξει δεν μπορεί..Έκλεισα και το κινητό.. Δεν θέλω να έρθω σε επαφή με κανέναν. Δεν είμαι διατεθειμένος να μιλήσω με κανέναν. Ο λόγος; Θα ακουστεί ανώμαλο, αλλά αυτός είναι: Δεν θέλω να χαλάσω κανενός άλλου την διάθεση (ειδικά την δική σου), επειδή εμένα με βάρεσε η μαλακία στο κεφάλι ή δεν ξέρω και γω τι.. Τελικά, είμαι 14 μέρες εδώ και όλες είναι το ίδιο βαρετές, αν εξαιρέσει κάποιος χθες που προσπάθησα να κάνω θαλάσσιο σκι. Ήταν η πρώτη μου φορά και μετά από 4-5 ανεπιτυχείς προσπάθειες αποφάσισα να το αφήσω γιατί άρχισα να βουλιάζω εξαιτίας της τεράστιας ποσότητας νερού που είχα καταπιεί... Όταν πρωτοήρθα εδώ (κάμπινγκ) δεν έφερα μαζί το mac, λέω στην εξοχή πάω, παρέα θα έχω τι να το κάνω. Τελικά σε 5 μέρες είπα στους γονείς μου και μου το έστειλαν με έναν γνωστό που κατέβαινε εδώ. Είμαστε εξαρτημένοι από ό,τι φαίνεται στο μέγιστο από την τεχνολογία, άλλος από τον υπολογιστή του, άλλος από το κινητό του. Για δύο ώρες που το έκλεισα το κινητό, και αμέσως είχε κλήση ένας φίλος μου που είναι εδώ, από την μητέρα μου η οποία με έψαχνε!! Τώρα που τα ξαναδιαβάζω αυτά που έγραψα, ασυναρτησίες μου φαίνονται, αλλά έτσι μου κατέβηκαν στην κεφάλα αυτή τη στιγμή, έτσι τα έγραψα. Μόλις με πήρε τηλέφωνο ένας παιδικός μου φίλος, και με το που του απάντησα "ναι", με ρώτησε κατευθείαν γιατί είμαι στεναχωρημένος. Είναι γεγονός αυτό, όταν είμαι στεναχωρημένος, δεν προσπαθώ να το κρύψω, δεν έχω λόγο για να το κρύψω και αν το κάνω θα είναι γιατί θα θέλω να προστατέψω κάποιον. Για κάποιο λόγο, οι κοντινοί μου φίλοι επηρεάζονται από την διάθεσή μου, αν είμαι χαρούμενος και εκείνοι όχι, τότε ευθυμούν αμέσως, αλλά δυστυχώς δεν συμβαίνει το αντίστροφο.. Αν δεν τα βρω με τον εαυτό μου, δεν πρέπει να υπάρχει κάποιος που να μπορεί να με ευθυμήσει για αυτό καλύτερα να μην το προσπαθήσετε. Τα νεύρα σας και τον χρόνο σας θα χαλάσετε.. Το Σάββατο περιμένω την άφιξη μιας πολύ καλής μου φίλης, και ευελπιστώ οι υπόλοιπες 6 μέρες να περάσουν τουλάχιστον πιο δραστήρια από τούτες τις αδρανείς μέρες. Τι κάθομαι και γράφω αυτές τις μπούρδες ούτε που ξέρω, μήπως τις διαβάζει και κανείς; Μάλλον θα ήταν πιο φρόνημο να αναρωτηθώ, γιατί τις δημοσιεύω στο internet; Το μόνο που καταφέρνω είναι να “φάω” άλλη μια κατοσταριά κιλομπάιτ (το πολύ) σε κάποιον σκληρό δίσκο και να τα στερήσω από κάποιον άλλο που θα έχει να πει κάτι σημαντικό...

Με φωνάζουν για φαγητό..

Εντάξει, θα ξαναπάω ταξίδι με την γυναίκα μου :)

Εδώ είμαι πάλι, μετά από αρκετό καιρό απουσίας. Εντάξει δεν ήμουν και τόσο απασχολημένος (καταλήψεις είχαμε), δύο μικρά ταξιδάκια έκανα, το ένα στον Βόλο (επίσκεψη στον Νίκο, μαζί με τον Γιώργο, την Γεωργία και την Λία) και το άλλο στην Θεσσαλονίκη. Καλά τα πέρασα δεν μπορώ να πω. Στον Βόλο, τα τσίπουρα έδιναν και έπαιρναν, μαζί με τα μεζεδάκια τους, πρώτος γύρος καβουροδαγκάνες, γαρίδες κλπ. ενώ στον έκτο γύρο τρώγαμε χτένια, γυαλιστερές και όλα τα καλά του θαλάσσιου υπόκοσμου! Όλα αυτά στον “Μπόκο”, να το ξέρετε, στα παραλιακά και “πολλά” θα πληρώσετε και “λίγα” θα φάτε, για αυτό να προτιμήσετε τα τσιπουράδικα στην ενδοχώρα. Έπειτα σειρά είχε η πανέμορφη Θεσσαλονίκη. Μπορείτε να με καταγγείλετε ότι κατάφερα να πάω στην μαγευτική Πρωτεύουσα για πρώτη φορά στα είκοσί μου χρόνια... Έχω ακόμα πολλά να πω, αλλά δυστυχώς, όπως φαίνεται από τον τίτλο, αυτό το άρθρο έχει άλλο λόγο ύπαρξης.
Πρόσφατα, για λόγους τους οποίους δεν μπορώ να αποκαλύψω (θα πέσει παντόφλα!!), αποφάσισα να ανακαλέσω εν μέρει την προηγούμενη άποψή μου περί συνοδείας εκπρόσωπου του γυναικείου φύλου σε ταξίδι. Αναγγέλω λοιπόν, ενώπιον όλων σας (!!) ότι στα επόμενα ταξίδια είναι παραπάνω από καλοδεχούμενη η γυναίκα μου. Ναι καλά διαβάσατε, η γυναίκα μου. Έχω επίσης να προσθέσω ότι σε προηγούμενο ταξίδι στο οποίο ήταν η γυναίκα μου μαζί (δεν είχαμε κάτι κοινό τότε), δεν υπήρξε ούτε ίχνος γκρίνιας από την πλευρά της και μάλιστα συνετέλεσε θετικά στο ταξίδι :)
Δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο για την ώρα, πάντως να είστε σίγουροι ότι πριν φύγω για διακοπές (μάλλον την Παρασκευή) θα επανέλθω δριμύτερος ;)

Χωρίς τίτλο

Για να σε εκδικηθώ
σου σκίζω τις φωτογραφίες
κι εσύ όπως και εγώ
κομμάτια στις γωνιές και στις πλατείες
τα γράμματά σου καίω
μέσα στον πυρετό μου
και σβήνω το όνομά σου
μαζί με το δικό μου

Για να σε εκδικηθώ
πετάω ενθύμια και δώρα
κι εσύ όπως και εγώ
θρύψαλα και σκουπίδια τώρα
τις ζωγραφιές σου σκίζω
τα πόστερ που αγαπούσες
και βάφω τις κουρτίνες
στο χρώμα που μισούσες

Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ
Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ

Για να σε εκδικηθώ
πετάω ενθύμια και δώρα
κι εσύ όπως και εγώ
θρύψαλα και σκουπίδια τώρα
τις ζωγραφιές σου σκίζω
τα πόστερ που αγαπούσες
και βάφω τις κουρτίνες
στο χρώμα που μισούσες

Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ
Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ

Στίχοι: Κυριάκος Ντούμος
Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος
Ερμηνευτές: Δημήτρης Μητροπάνος, Λάκης Παπαδόπουλος

Το τελος.....

Θα τα βροντήξω όλα και θα φύγω
Θα τα βροντήξω, σου το λέω αληθινά
Μου'χετε φάει τη ζωή μου λίγο λίγο
Θα τα βροντήξω και θα πάρω τα βουνά

Όλους κι όλα τα σιχάθηκα
Δε θέλω πια κανέναν
Όλους κι όλα τα σιχάθηκα
Και πιο πολύ εσένα

Θα τα βροντήξω όλα κάτω και θα φύγω
Θα τα βροντήξω, θα τους βάλω και φωτιά
Με'χετε κάνει όλα μέσα να τα πνίγω
Θα τα βροντήξω και θα πάω στο πουθενά

Επωδός

Πίτσα Παπαδοπούλου / Θα τα βροντήξω

Χριστουγεννα στον Παγο!!!

Ναι, αποφάσισα να γράψω μετά από καιρό στο blog μου, μόνο και μόνο γιατί νομίζω ότι γεμίζω το blog της Σοφίας με άσκοπα comments που όλα μαζί μπορούν να γίνουν ένα ωραίο κειμενάκι :)

Τις τελευταίες 9 μέρες δουλεύω στο παγοδρόμειο στο Ζάππειο, μπροστά στην πόρτα. Είμαι αυτός ο ψυχρός, μαλάκας, άκαρδος, κωλόπαιδο, τσογλάνι, ξενέρωτος που είναι πόρτα.. Τι να κάνω και γω? Τη δουλειά μου κάνω. Όχι κάτω των 16 χωρίς ταυτότητα, αλλιώς κηδεμόνα. "Μα καλά δεν σου φαίνομαι πάνω από 16 ??", "Δεν έχω ταυτότητα, δεν ήξερα ότι χρειάζεται...", ΔΙΑΟΛΕ το γράφει παντού και το φωνάζουμε και από τα μεγάφωνα 30 φορές την ημέρα. Και μετά εγώ είμαι ο κακός που δεν τους αφήνω να περάσουν. Μία φορά έκανα τα στραβά μάτια και το πήραν πρέφα και μου την είπαν άσχημα. Ε, δε γουστάρω να μου την λένε επειδή δεν μπορούν να διαβάσουν τις ταμπέλες ή δεν ακούν τις ανακοινώσεις. Στην τελική ας είμαι ο κακός!!!! Άμα πια...

Τέλος πάντων, 1500 άτομα την ημέρα, και μετά από 6 ώρες δουλειάς αρχίζω να παραπατάω. Ε, και εκεί μου την βαράει. Ούτε ξέρω πώς, ή γιατί έγινε αλλά αλλάζει εντελώς η διάθεσή μου, γελάω συνέχεια, πειράζω τον κόσμο κάνω χαβαλέ μαζί τους (αλλά δουλειά όμως όχι μαλακίες, δλδ και να ρίχνω πόρτα) και όλοι με βλέπουν και αναρωτιούνται αν πήρα κάτι. Όχι, δεν πήρα. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που τρελαίνομαι και με πιάνει εργασιομανία. Τελειώνω την δουλειά μου στην πόρτα, στο καπάκι την έχω κλείσει και έχω φύγει για πίσω, να βοηθήσω τον κόσμο με τα παγοπέδιλα και τα παπούτσια....

Μόνο χθές (Κυριακή), φάγαμε σαν άνθρωποι, γιατί παραγγείλαμε από ένα εστιατόριο. Όλες τις υπόλοιπες μέρες, την βγάζουμε με δύο σάντουιτς από τα Everest (χορηγός είναι...). Έχει σφίξει ο κ@#ος μου!!!!!! Λάδωσε όμως το εντεράκι χθες και όλα κομπλέ. Συγγνώμη που γίνομαι αισχρός αλλά όλα κι όλα αυτά διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες.

Το αποφάσισα. Αύριο θα βγω το βράδυ και να πα να @£!£$@ η δουλειά την επόμενη μέρα. Ναι, θα είμαι νεκρός αλλά στα @@ μου!!! Θα έχω περάσει καλά, αυτό μετράει. Και αυτή την φορά θα πιω στην υγεία της Σοφίας σε αντάλλαγμα. Δεν μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο αυτή την στιγμή :)


Έχω και άλλα πιο σοβαρά posts τα βάλω, αλλά τα έχω αφήσει ακόμα να περάσει το χαρούμενο κλίμα των γιορτών και να τα βγάλω μετά....


Άντε καληνύχτα, πάω για ύπνο. ΔΟΥΛΕΥΩ ΑΥΡΙΟ!!!!!!!

Δεν ξαναπαω ταξιδι με γυναικα :)

Να 'μαι λοιπόν, να γράφω καθισμένος στο κρεβάτι του δωματιού του ξενοδοχείου στο Λονδίνο (το οποίο κρεβάτι έχω τραβήξει κοντά στην πόρτα για να πιάνει το ασύρματο δίκτυο :P )...

Δεν έκατσε καλά η σημερινή μέρα, φάνηκε από το πρωί! Με ξύπνησε η κοπέλα που μου είχε παραχωρήσει το δωμάτιό της για να κοιμάμαι στην εστία του Πανεπιστημίου του Limerick (Ιρλανδία), και άρχισε να γκρινιάζει για την κατάσταση του δωματίου. Το μοναδικό πράγμα που δεν αντέχω με τίποτα στον κόσμο (και το έχω ξαναγράψει πιο κάτω) είναι η γυναικεία γκρίνια:D

"Καλά, καλά", λέω, και γυρνάω πλευρό. Πάντως όταν σηκώθηκα και έκανα τα καθιερωμένα για να ανοίξει το μάτι, ετοίμασα τα πράγματά μου και καθάρισα το δωμάτιο, αφήνοντάς το σε καλύτερη από ότι το βρήκα κατάσταση. Οπότε όταν το "επιθεώρησε" δεν είπε κουβέντα!

Φεύγοντας από το πανεπιστήμιο, με το ταξί φορτωμένο με βαλίτσες συνειδητοποιεί η κοπέλα που ήταν μαζί μας, ότι έχει ξεχάσει το κινητό πίσω. Τι να κάνουμε, αφού δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς κινητά, γυρίζουμε πίσω να το πάρουμε. Αυτό έδωσε και την απαραίτητη μισάωρη καθυστέρηση, που οδήγησε την υπεύθυνη του check-in να γκαρίζει ότι αργήσαμε και ότι θα φύγει το αεροπλάνο.

Με την ψυχή στο στόμα, επιβιβαστίκαμε σε ένα τεράστιο αεροπλάνο με άλλους 15 ανθρώπους. Αυτό ήταν το μόνο καλό, γιατί πήγα σε μια άδεια τριάδα καθισμάτων, και κοιμήθηκα μία ώρα!!!

Στο Gatwick όλα νορμάλ, και για αρκετή ώρα όλα πήγαιναν καλά, πράγμα που με παραξένεψε:D

Πάμε να πάρουμε το μετρό, βασισμένοι στις οδηγίες που έδωσε ο σύντροφος Nikolakis και τσουπ, βρισκόμαστε αντίθετα από εκεί που έπρεπε. Βλέπεται, ο σύντροφος είχε μπερδέψει το westbound με το eastbound. Αφού αλλάξαμε τρένο, φτάσαμε στο σωστό σταθμό και βρήκαμε το hostel.

Και εδώ ήρθε το προτελευταίο χτύπημα... Ένα σχεδόν άθλιο hostel που είναι πραγματικά μόνο για ύπνο και για τίποτε άλλο (άντε και για χέσιμο). Να μην ξεχνάμε και την απαραίτητη δόση γκρίνιας από την κοπέλα που είναι μαζί μας, που έκανε το κεφάλι μου να χορεύει σε ρυθμούς χασαποσέρβικου...

Ευτυχώς πήγαμε για φαγητό, και τηρήθηκε το όταν τρώμε δεν μιλάμε :)

Η χαριστική βολή δόθηκε στην επιστροφή, με την ανακάλυψη ότι το ζεστό νερό ήταν κρύο, και το κρύο παγωμένο!!! Η γκρίνια τώρα, για καλή μου τύχη, πήγε επί το πλείστον στον καημένο που έτυχε να είναι στην υποδοχή εκείνη την ώρα...

Τι να κάνει και αυτός, μας παραχώρησε το μπάνιο ενός άδειου δωματίου για τις ανάγκες μας... Εγώ επειδή βαριόμουνα να ανεβοκατεβαίνω τους ορόφους για ζεστό νερό, έκανα μπάνιο στο κρύο. Δεν είναι και η πρώτη φορά άλλωστε...

Τώρα καθισμένος στο κρεβάτι γράφω τούτα εδώ. Σχεδιάσαμε την αυριανή μέρα, και πάω να πέσω για ύπνο για να μην είμαι κουρασμένος.

Θα επανέλθω με περισσότερες λεπτομέρειες....

Ε ρε γλέντια!!!!